Bihirang Maisulat ang Kaligayahan

Bihirang Maisulat ang Kaligayahan

ni Rebecca T. Añonuevo

Totoong mahirap isulat ang kaligayahan.Hindi ko alam kung paano iyon huhulihin,At ano ang ihahandog pinakatamang lalagyan.May mga sandaling tulad nito na nakasalansanNang kusa at tugmang-tugma; dugtong-dugtongAng galaw ng mga tagpong karaniwanNa parang paghinga ng nakahimlay na anghel sa kumotNa duyan, parang pinung ulo ng kristal na tumatanggapNg lakas sa halaman, parang sinindihang kandilangNakapulupot ang samyo sa hitik ng dilaw at lila sa plorera.Magkaiba ang labis na lungkot at labis na kaligayahanMay simbahan ang labis na lungkot at doo’y maaringLumuhod, tumwag ng saklolo, pulutin ang pira-pirasongNatitira sa sarili, hugasan sa bendita ang mga pilat.Ang labis na kaligayahan ay walang isang tahanan.Nakasaboy iyon sa lahat ng dako at bumabatiNg balu-balumbong pagyakap kapag nabalingan.Hindi ko alam kung paano nagsimula ang isang arawNa dumalaw ako sa isang dating sinisintang tagpuanAt nagkasyang titigan ang magkakapatong ng mga batongLumilikha ng isang loobna, hindi ako nabagabagNa sa isang iglap ay maaaring gumuho ang kaligayahanTulad ng mga bato kung panahon ng isang di inaasahang lindolNanganak ang kaligayahan, dumaan at nagpatuloy,Manaka-naka’y nagtatago, sumabay sa aking paglakad,At nakaupo na ako’y nakatayo paring nagbabantay.Ito marahil ang kaligayahang itinalinghaga ng isang makata.Bihira mang masulat ay may anibersaryong nag-aanyayaNg tagay – tulad ng sambit ng pag-ibig na dati na at lagi:Ito ang kaligayahang ang kaligayaha’y mapilas at maibahagi.

Anumang Leksiyon

"Anumang Leksiyon"

Nagpapantay ang araw at dilim

sa pangangalumata ng isip--

ano't may di-inaasahang panauhing

dumadalaw at pumapasok sa mga sulok

na kahon-kahong salansan ng mga mortal

na pangarap at paninimdim.

Wala iyon sa layo o lamig na nakabalot

sa paligid. Wala sa pagtigil o pagtakbo

ng oras. Wala sa pagkapagod ng katawan.

Wala sa pag-iisa o dahil naliligid

tayo ng mga bata at halaman, o may babala

ang hangin, o umaalimuom ang lupa.

May panauhin pagkat nakikinig

ang labi ng mga rosas, buko sa buko;

nabubuhay ang pagkain sa mesa,

halos magsayaw ang mga kutsara at plato;

nililinis ng huni ng butiki ang agiw sa bintana;

sumisigid ang ulan sa mata ng buong bahay.

Maaari nga nating hamunin ang tadhana

para magbiro sa tulad nating parating lango

at sala-salabid ang hakbang sa pagsuyo:

dagdag na mga tanong na walang kasagutan,

kaliwa o kanan, munti o labis, isa-isa,

sabay-sabay, sa bakuran ba o kusina.

Magpapantay pa rin ang dilim at araw.

Gigising ang liwanag na bagong hangong tinapay.

Mag-aantanda ng pasasalamat, susuong sa siyudad.

Muli, uuwi sa tahanan, maghahain para sa hapunan.

Ang panauhin ay nakabantay at nangungusap

sa kanyang katahimikan. Gayon ang kagalakan.

Simbang Gabi

"Simbang Gabi"

Si Nanay talaga.

Ipinaalala niya kagabi na simula na ulit

Ng siyam araw na nobena ngayong adbiyento,

At kung mabubuo ko raw iyon ay matutupad

Ang anumang hihilingin ko sa Diyos.

Alam ko ang gusto niyang hilingin ko

Na hinihiling niya para sa akin kahit mangitim

Ang tuhod niya sa pagkakaluhod

Araw-araw kahit hindi Pasko.

Simple lang ang sagot ko, pigil ang pagsinghal,

Habang pinaiikot-ikot ang bilog sa mata:

Kung ibibigay ng Diyos, ibibigay Niya. Sa isip ko’y

Hanggang ngayon ba’y kaliwaan ang areglo sa langit?

Ang totoo’y di sinasadyang sinasadyang buuin ko

Ang simbang gabi ngayong taon nang di inaamin sa ina.

Hindi ko alam kung ang mundong kasabay ko

Ay dumadagsa dahil may mga hinihiling din sila

Katulad ni Nanay para sa hindi nag-aasawang anak,

O may ipinagdarasal na maysakit, kaaway, kapatid,

Lumubog na negosyo, petisyon para sa Canada o Australia,

Pagtama sa lotto, o kahit man lang sa cake raffle sa parokya

Na nagpapamigay ng pulang scooter at mga bentilador.

Sa pugad ng mga Heswita ay nahabag ako

Sa puto bumbong dahil ang pinipilahan ng mga bihis na bihis

Ay ang churros con tsokolate at donut sa magkabilang tabi.

Gusto kong sabihin kay Nanay na ang pagsisimbang gabi ko

Ay tulad ng panalangin ng puto bumbong habang sumasagitsit

Sa nagtatanod na buwan: salamat, ulit-ulit na munting salamat

Sa pagkakataong maging payak, walang inaalalang pagkalugi

O pagtatamasa sa tangkilik ng iba, walang paghahangad

Na ipagpalit ang kapalaran pati ang kasawian sa kanila.

Salamat sa panahon ng tila matumal na grasya,

Sa sukal ng karimlan, sa budbod ng asukal ay husto na,

Ang di pagbalik ng malagkit na puhunan

Sa kabila ng matapat na paninilbihan at paghahanda

Sa anino ng Wala, luwalhating kay rikit! Tikom-bibig.

- Disyembre 20, 2006

- from Rebecca T. Añonuevo's Kalahati at Umpisa, UST Publishing House, 2008

Works of Rebecca T. Añonuevo

(2012)

(2005)

(1996,2005)

(2001)

(2003)

(1998)

(2000)

(1999)

Rebecca T. Añonuevo Biography

Maria Luz Rebecca T. Añonuevo, also known as Rebecca T. Añonuevo was born on September 18, 1965 in Manila. She currently resides in Pasig City with her husband JP Anthony D. Cuñada. She was class valedictorian when she graduated at Rizal High School, which was considered to have the most number of students in high school in the Philippines as well as in Caniogan Elementary School in Pasig when she was in elementary. She received her Bachelor’s Degree in Literature as cum laude and Master’s Degree in Literature in University of Santo Tomas (UST) and received her Doctorate Degree in Literature in De La Salle University. 

        

She was part of the University of the Philippines (UP) National Writers Workshop in 1992 and the 1992 Linangan sa Imahen, Retorika at Anyo (LIRA) Batch. She won the Don Carlos Palanca Memorial Awards for Literature: 2nd place for Poetry (2001), 2nd Place in Prose (2000), 3rd Place in Poetry (2000), 1st place in Poetry (1998), 2nd place in Poetry (1996), 3rd place in Children’s Fiction (1996) and lastly, 2nd place in Fiction (1995). She is a poet and author of five collections of poetry, the latest being Kalahati at Umpisa (UST Publishing House, 2008). Other titles are Saulado (UP Press, 2005), Nakatanim na Granada ang Diyos (UST Publishing House, 2001), Pananahan (Talingdao Publishing House, 1999) and Bago ang Babae (Institute of Women’s Studies, 1996). Her study on Philippine literature titled, Talinghaga ng Gana: Ang Banal sa mga Piling Tulang Tagalog ng Ika-20 Siglo (UST Publishing House, 2003), won the Gold Medal for Outstanding Dissertation at De La Salle University-Manila and the National Book Award for Literary Criticism from the Manila Critics Circle. She also writes children’s fiction, essays, and reviews. She teaches literature and writing in English, and chairs the Filipino Department at Miriam College in Quezon City. 

Today, Rebecca T. Añonuevo is considered as one of the greatest authors in the Philippines.